The Father (2020) ความทรงจำ ความรัก ความลืม

นักแสดง

Anthony Hopkins / แอนโธนี่ ฮ็อปกินส์

Olivia Colman / โอลิเวีย โคลแมน

Mark Gatiss / มาร์ค กาติส

ผู้กำกับ ฟลอเรียน เซลเลอร์

รีวิวหนัง The Father (2020) ความทรงจำ ความรัก ความลืม

happening mag

แอนโธนี นั่งฟังเพลงผ่อนคลายอยู่บนโซฟา ความรู้สึกนึกคิดของเขาล่องลอยออกไปตามเสียงดนตรี และแล้วแผ่นซีดีเพลงที่สะดุดเล่นโน้ตซ้ำไปซ้ำมาก็พาเขากลับสู่อพาร์ตเม้นต์ของตัวเองอีกครั้ง เพลงที่สะดุดซ้ำไปซ้ำมาหยุดเล่นแล้ว แต่ความทรงจำที่กระโดดข้ามกลับไปกับมาของเขา กลับเล่นตลกไม่หยุดเสียที ภาพยนตร์เรื่อง The Father เป็นเรื่องราวของ แอนโธนี (รับบทโดย แอนโธนี ฮอปกินส์) กับแอนน์ (โอลิเวีย โคลแมน) ลูกสาว ที่ตัดสินใจจ้างคนมาดูแลพ่อของเธอ เพราะเขากำลังประสบกับภาวะสูญเสียความทรงจำ และเธอไม่อาจอยู่ดูแลเขาได้ตลอดเวลา ระหว่างที่เรื่องราวกำลังดำเนินไป จู่ๆ ความสับสน งุนงง และคำถาม ผุดขึ้นในหัวผู้ชมทุกครั้งที่เปลี่ยนฉาก เมื่อแอนน์ ผู้เป็นลูกสาว สามีของเธอ และคนดูแลที่ผลัดเปลี่ยนแวะเวียนกันมาเยี่ยมเยียน สร้างความสับสนจนผู้ชมไม่สามารถแยกแยะว่าในชีวิตประจำวันของเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แน่นอนว่าชื่อของนักแสดงเจ้าของรางวัลออสการ์อย่าง แอนโธนี ฮอปกินส์ และ โอลิเวีย โคลแมน ที่เดินทางมาพบกันในเรื่องนี้ เป็นแรงดึงดูดที่ทำให้เราพบว่าเสน่ห์ที่แท้จริงของนักแสดงทั้งคู่ปรากฏอยู่ในการแสดงที่มีทั้ง ความเปิดเผยและการปิดบัง การล้อเล่นและความจริงจัง ความรักและความหวาดระแวง คำถามและคำตอบ ความอบอุ่นและความเจ็บปวด กับอีกหลายความรู้สึกเมื่อได้เฝ้ามองความสัมพันธ์ระหว่างพ่อและลูกสาวคู่นี้
จนเมื่อเวลาผ่านไป เราจึงเข้าใจว่าความขัดแย้งในเรื่องนั้นไม่ได้พุ่งตรงไปที่ปมปัญหาระหว่างพ่อกับลูกสาว หากแต่เป็นตัวแอนโธนีกับความทรงจำของเขาเองต่างหาก และเมื่อเดินออกจากโรงมาแล้ว ความรู้สึกที่สั่นสะเทือนอยู่ในใจยังคอยตอกย้ำว่า การจำไม่ได้ว่าเคยสูญเสียอะไรไปบ้าง อาจดีกว่า …การลืมไปแล้วว่ายังคงมีอะไรอยู่เสียอีก

แอนโธนี ฮอปกินส์ แสดงผลงานในเรื่องนี้ไว้ดั่งร่ายมนต์ เขาคือแกนที่สร้างรายละเอียดต่างๆ ให้นักแสดงสมทบคนอื่นเข้ามาเกาะเกี่ยวและเต้นรำไปในจังหวะของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ เราเห็นชายชราคนหนึ่งที่มีความร้ายกาจ น่ารัก ขี้เล่น ซึ่งความป่วยก่อให้เกิดอารมณ์ร้ายเหลือทน แต่ยังสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอ่อนโยนในฐานะพ่อคนหนึ่ง ขณะที่การแสดงของ โอลิเวีย โคลแมน ทำหน้าที่สอดประสานเข้ามาสร้างจังหวะที่รุกเร้าให้ผู้ชมเกิดความรู้สึกร่วมไปกับบทลูกสาวที่ต้องดูแลพ่อที่กำลังป่วย แล้วส่งต่อการแสดงของเธอสู่นักแสดงสมทบคนอื่นๆ ที่เข้ามาทำให้ผู้ชมตระหนักว่าภาวะความป่วยที่แอนโธนีกำลังเผชิญอยู่กับอะไร
โดยอพาร์ตเม้นต์ที่เป็นฉากหลักของเรื่องยังทำหน้าที่คล้ายกับนักแสดงอีกคนหนึ่งที่มีส่วนร่วมในการเผยเรื่องราวได้อย่างดีเยี่ยม เมื่อชมภาพยนตร์เรื่องนี้จนจบ เราไม่สามารถหยุดคิดได้เลยว่า ความเป็นมนุษย์บอบบางเพียงใด เพราะแค่สูญเสียความทรงจำ คนๆ นั้นก็คล้ายกับไม่เหลือตัวตนอีกต่อไปแล้ว

The Father กำกับโดย ฟลอเรียน เซลเลอร์ นักเขียนบทละครชาวฝรั่งเศส ซึ่งนำบทละครเรื่อง Le Pere ของเขาเอง มาให้ คริสโตเฟอร์ แฮมป์ตัน นักเขียนบทมือรางวัลมาดัดแปลงเป็นบทภาพยนตร์ภาษาอังกฤษ ซึ่งทำให้เราอยากมีโอกาสได้ชม The Father ในรูปแบบละครเวทีบ้างเลยทีเดียว เพราะเชื่อว่าตัวละครที่สลับสับเปลี่ยนกันขึ้นมาในฉากแบบสดๆ จะต้องสร้างเสน่ห์และตราตรึงใจผู้ชมไปอีกนาน ขนาดเราที่ลุกออกจากโรงภาพยนตร์มาแล้วยังครุ่นคิดถึงประเด็นต่างๆ ในเรื่องนี้ข้ามคืนเลยทีเดียว ที่สำคัญภาพยนตร์เรื่องนี้เข้าชิงออสการ์ถึง 6 สาขา ได้แก่ ภาพยนตร์ยอดเยี่ยม บทภาพยนตร์ดัดแปลงยอดเยี่ยม นักแสดงนำชายยอดเยี่ยม (แอนโธนี ฮอปกินส์) นักแสดงสมทบหญิงยอดเยี่ยม (โอลิเวีย โคลแมน) ลำดับภาพยอดเยี่ยม และ ออกแบบงานสร้างยอดเยี่ยม อีกด้วย

classicsoncall

⭐ 9/10

ภาพยนตร์เรื่องนี้พาคุณเข้าไปในจิตใจของใครบางคนที่สูญเสียความทรงจำและไม่สามารถจดจำคนรอบข้างได้ ในแนวอื่น สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่อาจเกิดขึ้นในภาพยนตร์สยองขวัญได้เช่นกัน สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นคือ เมื่อผู้ชมมาถึงจุดหนึ่ง คุณจะเริ่มตั้งคำถามว่าสิ่งที่คุณเห็นคือสิ่งที่ตัวละครหลักกำลังประสบอยู่ หรือเป็นจินตนาการของแอนโธนี่ (แอนโธนี่ ฮอปกินส์) ความแตกต่างระหว่างความเป็นจริงของเขาและความฝันที่ประกอบเป็นชีวิตประจำวันของเขานั้นผสมผสานกันจนทำให้ประสาทสัมผัสสับสน ฮอปกินส์แสดงได้ยอดเยี่ยมมากในบทบาทนี้ และหากนี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเขาที่จะได้รับรางวัลออสการ์สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยม ก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีอย่างยิ่งในสาขาที่มีการแข่งขันกันอย่างดุเดือด โอลิเวีย โคลแมนในบทลูกสาวของแอนโธนี่ที่กำลังดิ้นรน แสดงให้เห็นถึงความกังวลและความหงุดหงิดทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากการเป็นผู้ดูแลพ่อที่ป่วยเป็นโรคสมองเสื่อมเป็นหลัก และมีช่วงเวลาเศร้าโศกในภาพยนตร์เรื่องนี้ที่คุณอยากจะร้องไห้ไปกับเธอเพราะความสิ้นหวังของทั้งเขาและเธอ ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นลางบอกเหตุถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นกับใครก็ตามเมื่อเราทุกคนเข้าสู่วัยชรา ภาพยนตร์เรื่องนี้จึงอาจเป็นประสบการณ์ที่น่าหดหู่ใจได้ แต่บรรเทาลงได้บ้างด้วยความเอาใจใส่และเอาใจใส่ที่บุคลากรทางการแพทย์ที่ทุ่มเทสามารถมอบให้ได้ในสถานพยาบาล แม้ว่าฉากจบจะดูอ่อนโยนและอบอุ่นใจ แต่ก็เป็นฉากที่ทำให้ใครก็ตามที่เคยประสบกับประสบการณ์ที่คล้ายคลึงกันต้องอกหัก

joshuaporteous

⭐ 9/10

คนเราตอบสนองอย่างไรเมื่อไม่สามารถรับรู้ความเป็นจริงได้ นี่คือคำถามหลักของพ่อ The Father ดัดแปลงมาจากบทละครเวทีชื่อเดียวกันของผู้กำกับ Florian Zeller เรื่องราวเกี่ยวกับ Anthony (Anthony Hopkins) ชายชราที่ค่อยๆ สูญเสียความสามารถในการเข้าใจความเป็นจริงเนื่องจากโรคสมองเสื่อม ลูกสาวของเขา Anne (Olivia Colman) พยายามอย่างเต็มที่เพื่อดูแลเขา แต่เธอก็มีชีวิตที่เธอต้องการเช่นกัน Paul (Rufus Sewell) แฟนหนุ่มของเธอขอให้เธอย้ายไปปารีสกับเขา Anne พยายามหาผู้ช่วยที่ดูแลพ่อของเธอได้ เพื่อที่เธอจะได้ดำเนินชีวิตต่อไป Zeller เล่าว่าแรงบันดาลใจในการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้มาจากการเฝ้าดูคุณยายของเขาที่เลี้ยงดูเขามาเสียชีวิตด้วยโรคสมองเสื่อม คุณสามารถสัมผัสถึงอารมณ์ที่แสดงออกในทุกส่วนของภาพยนตร์

ภาพยนตร์เริ่มต้นด้วยการที่ Anne เผชิญหน้ากับ Anthony ที่ไล่ผู้ช่วยคนสุดท้ายออกไป Anthony อ้างว่าเขาทำเพราะเธอขโมยนาฬิกาของเขาไป Anne เตือนเขาอย่างอดทนว่าเขาเอานาฬิกาไปซ่อน เธอไปพบนาฬิกาในที่ซ่อน “ลับ” ของเขา ในตอนแรก เราสามารถหัวเราะกับสถานการณ์นี้ได้ แต่ไม่นานเราก็เริ่มสับสนเหมือนกับแอนโธนี่ โทนของภาพยนตร์เปลี่ยนไปเมื่อแอนโธนี่สะดุดกับชายคนหนึ่งในอพาร์ตเมนต์ของเขา ซึ่งอ้างว่าแต่งงานกับลูกสาวของเขา เขารอให้แอนกลับมาจากร้านค้าเพื่อจัดการเรื่องต่างๆ แต่เมื่อเธอมาถึง เธอเป็นผู้หญิงคนละคนเลย ส่วนที่เหลือของภาพยนตร์มีช่วงเวลาที่น่าสับสนเช่นนี้ เมื่อคุณคิดว่าจัดการเรื่องต่างๆ เรียบร้อยแล้ว พวกมันก็ถูกพลิกอีกครั้ง ฉันดูเรื่องนี้ในรอบปฐมทัศน์ที่ซันแดนซ์ และในช่วงถาม-ตอบหลังภาพยนตร์ ผู้หญิงคนหนึ่งถามว่าแอนไปปารีสกับพอลหรือเปล่า เซลเลอร์ตอบว่าเราไม่รู้คำตอบนั้น คำตอบไม่ใช่สิ่งสำคัญ เซลเลอร์กล่าวว่าเขาต้องการให้เราสับสนเหมือนแอนโธนี่ และยอมแพ้ในการพยายามจัดการเรื่องต่างๆ แล้วแค่รู้สึก และเราก็รู้สึกแบบนั้น

การแสดงของแอนโธนี่ ฮอปกินส์ขับเคลื่อนอารมณ์ การควบคุมการแสดงออกเล็กๆ น้อยๆ และการใช้เสียงอย่างเชี่ยวชาญของเขาทำให้ทั้งภาพยนตร์เข้มข้นขึ้น ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าเขาจะได้รางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยมในปีหน้า เซลเลอร์ยอมรับว่าเขาตั้งชื่อตัวละครว่า “แอนโธนี่” เพราะเขาอยากให้แอนโธนี่ ฮอปกินส์เล่นบทนี้ (บทนี้เขียนขึ้นเพื่อเขาโดยเฉพาะ) อารมณ์ของแอนโธนี่ในภาพยนตร์เรื่องนี้ขึ้นๆ ลงๆ เนื่องจากเขาสูญเสียความทรงจำและสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกคนดูเหมือนจะเครียด ไม่รู้ว่าแอนโธนี่จะตอบสนองอย่างไร ครั้งหนึ่งเขามีความสุข ต่อมาเขาก็ทุกข์ใจ เรื่องนี้ปรากฏชัดเจนเมื่อแอนโธนี่ได้พบกับลอร่า (อิโมเจน พูตส์) เป็นครั้งแรก ลอร่าเป็นหญิงสาวที่แอนน์จัดให้เป็นผู้ดูแลคนใหม่ของแอนโธนี่ แอนโธนี่เริ่มเล่าให้ลอร่าฟังว่าเขาเคยเป็นนักเต้นแท็ป ฉากนั้นตลกดี และลอร่าก็หัวเราะตลอดทั้งเรื่อง ทันใดนั้น แอนโธนี่ก็พูดว่าลอร่าทำให้เขานึกถึงลูกสาวอีกคนของเขาเพราะเสียงหัวเราะไร้สาระของเธอ และอารมณ์ก็เปลี่ยนไป

คำถามสำคัญในใจของผู้ชมคือ “ความจริงคืออะไร” เซลเลอร์ทำให้แอนโธนี่และผู้ชมสับสนโดยให้นักแสดงคนละคนเล่นเป็นตัวละครเดียวกัน จากนั้นก็สลับกลับมา เซลเลอร์จัดห้องชุดใหม่ ดังนั้นเราจึงไม่แน่ใจว่าเราอยู่ที่ไหน – ห้องชุดแอนโธนี่หรือของแอน แอนโธนี่เล่าถึงอาชีพการงานของเขาในเวอร์ชันต่างๆ และดูเหมือนว่าเราจะประสบกับเหตุการณ์ที่ไม่เรียงลำดับด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่เราแน่ใจคือพวกเขาไม่ได้พูดภาษาอังกฤษในปารีสด้วยซ้ำ! นี่ไม่ได้หมายความว่ามีความเป็นจริงหลายอย่าง แต่แอนโธนี่ไม่สามารถเข้าถึงความเป็นจริงที่แท้จริงได้ ในฐานะผู้ชม เราเริ่มสับสนเหมือนแอนโธนี่ เราไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาหน้าตาเป็นอย่างไรหรือเธอแต่งงานแล้วหรือเปล่า ถ้าเธอแต่งงานแล้ว ผู้ชายคนไหนคือสามีของเธอ อย่างไรก็ตาม ความสับสนเกี่ยวกับความเป็นจริงนี้มีไว้เพื่อผลักดันให้เราก้าวข้ามการค้นพบความจริงและเพียงแค่รู้สึกไร้หนทางเหมือนคนที่ป่วยเป็นโรคสมองเสื่อม และจนถึงจุดนี้ มันได้ผล แต่มันพาเราไปไกลกว่านั้น เมื่อภาพยนตร์จบลง เราทุกคนต่างก็สับสน เราไม่สามารถเข้าถึงความเป็นจริงได้ และตอนนี้ถึงเวลาที่เราต้องถามว่า “เราจะตอบสนองอย่างไร” ภาพยนตร์มีคำตอบ แต่ฉันจะปล่อยให้คุณรู้สึกเองว่าคุณเห็นด้วยหรือไม่ นี่คือภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่ต้องชมถึงจะชื่นชม เพราะมันมุ่งเน้นไปที่ความรู้สึกของประสบการณ์ ไม่ใช่ความจริงของประสบการณ์